ÖZEL EĞİTİM

“Adı Az Anılan Ama En Kutsal Alan: Özel Eğitim”
Bu haftaki konumuz sıradan değil… 
Hatta çok daha özel…
Uğruna alan değiştirdiğim, yıllarımı verdiğim, yazılar yazdığım, şiirler döktüğüm… 
Kitaplara, ciltlere sığmayan emeklerin, kavgaların, mücadelelerin, hatta yıllar süren hukuk savaşlarının konusu:
ÖZEL EĞİTİM

Zor, Veballi ve Sessiz Bir Alan

Özel eğitim öyle bir alandır ki; burada anlatmak bile yetmez. Sadece bilgiyle değil, sabırla, özveriyle, sevgiyle, vicdanla yürünür bu yolda. Hani şu “empati” dediğimiz kelimeyle tarif edilen ama vicdanı olmayanların anlamakta zorlandığı o tarifsiz alan...
Öyle her gün başarı hikâyesi yazmazsınız burada. Burada başarı, yutkunabilen bir çocuğun ilk kelimesinde, göz teması kuran bir öğrencinin bakışında, ya da ilk kez düğmesini ilikleyen bir gencin tebessümünde saklıdır.

Toplumun Görmediği, Görmek İstemediği Gerçekler

Acınarak bakılan…
Sosyal medyada sadece “Farkındalık Haftalarında” hatırlanan…
Bir haftaya sıkıştırılmış ama yılın geri kalan 51 haftasında unutulan bir alan: 
ÖZEL EĞİTİM

Ne yazık ki kimi zaman, özel çocuklar ve onları eğiten öğretmenler, toplumun “sabır sınavı” gibi gördüğü, görmezden gelmeye meyilli olduğu bir gerçeğe dönüşüyor. Çoğu kişi sadece “bakıyor”, ama görmüyor. Sadece “duyuyor”, ama anlamıyor. Çünkü burası anlamak için kalp gerekiyor.

İğneyi Kendimize Batıralım

Bu yazı dizisine öncelikle biz öğretmenlerden başlayacağım. Çünkü iğneyi önce kendimize batırmamız gerekir.
Özel eğitim sınıfları bir “SAVSAKLAMA YERİ” değil, bir kutsal görev alanıdır. 
Sınıfını terk eden değil, kalbini ortaya koyan öğretmenlerindir özel eğitim.
Yeterli donanım verilmeden bu göreve yönlendirilen ya da çaresiz bırakılan nice meslektaşımın da iç sesi olmak isterim.
Sonra sıra idarecilerde… Sonrası sonra….
Ama elimizi hiçbir zaman bu alandan çekmeyeceğiz. Çünkü özel çocuklar, “özverinin adıyla anılması gereken” çocuklardır.

Her çocuk özeldir, ama bazı çocuklar özel eğitimle hayata tutunur.
Ve onları hayata hazırlayan öğretmenler, bu toplumun görünmeyen kahramanlarıdır.
Görünmeyen işlerin en zorudur onlarınki.
Ama en şereflisi, en vicdanlısı da...
Bu yazı bir başlangıç olsun.
Bir vicdan sesi, bir duyarlılık çağrısı, bir emek manifestosu…
Haftaya, öğretmen gözüyle özel eğitime daha derinlemesine bakacağız.
Umutla, sevgiyle, sabırla...