ORYANTİRİNG

Bir muallim arkadaşımız Pamuk Prenses ile Yedi Cüceler (pambuğ prenses ve poteler) masalını Elazığ versiyonuyla işlerken, ben de bu haftaki yazıyı Elazığ şivesiyle yazayım dedim. Hani “Dilimizin Zenginlikleri” var ya, biz de azıcık oraya katkı sunalım. Sürçü lisan edersek affola.

He Mi Hocam, Biz Daha Çağanın Yönünü Oturtamadık

“Oryantiring” kelimesi insanın aklına ilk neyi getirir bilinmez ama biz muallimlerin aklına artık doğrudan birinci sınıf matematik etkinliği geliyor.

Türkiye Yüzyılı Maarif Modeli kapsamında “farklılaştırma” başlığıyla müfredata girdi. Formatör arkadaşlar modeli anlatıyor; erdem, değer, eylem diye slaytlar akıyor.

 Anlatım güzel, niyet iyi. Ama iş sınıfa girince tablo biraz değişiyor hocam.

Şimdi hele bi çağa düşünek.
Birinci sınıfta okuyan çağa altı yaşında. Daha dört–beş ses verilmiş. Sağını solunu karıştırması normal, kalemi yeni tuti, makası doğru dürüst kullanami. Sen bu çağanın eline makasla pusula verip “yön bul” diyisin.

Bu işin güvenliğini nasıl sağlayacaksın?

O pusulayı, o makası nerden bulacaksın?

 Hakkâri’yi, Kars’ı geçtik; Elazığ’ın ilçelerine bu materyaller düzenli gidi mi?

Bir de sınıf gerçeği var hocam.
Sınıf kırk kişi. Muallim bir tane.
Kılavuzda “her öğrenciye ihtiyacı kadar süre verilmeli” deniliyor. He mi hocam?

 Bir çağa hedefi bulana kadar öbürleri ne edecek?

 Biri yerinde durmaz, biri “muallimim bitti” der, biri makası çevirir.

Ders biter, etkinlik yarım kalır.

 Zenginleştirme diye gelen iş, muallimin omzunda zaman yönetimi yüküne dönüşür.

Eşitlik meselesi de burada başlıyor.
Model her yerde aynı yazılıyor ama her yer aynı değil. İstanbul’da kalabalık bahçe, Ankara’da ayaz; Van’da, Kars’ta uzun kış. Kapalı spor salonu olmayan köy okullarında bu etkinlik ya hiç yapılami ya da sınıf içinde kağıt üstünde kali. O zaman da oryantiringin “doğa” tarafı gidi.

Bir de çağadan “kendini değerlendirmesi” isteni.
Hocam çağa daha heceyi yeni çözi. Kendini nasıl değerlendirsin?
Soruyorsun: “Bugün ders nasıldı?”
Cevap belli: “İyiydi muallimim.”

Bakın yanlış anlaşılmasın.
Oryantiring kötü bir etkinlik değil. Zihni çalıştırır, planlamayı öğretir. Ama her güzel şey her yaşa uymaz. Birinci sınıf için bu iş, çağanın ayağına büyük gelen ayakkabı gibidir. Yürütmez, zorlar.

Eğitim masa başında yazılır ama sınıfta yaşanır hocam.
Çağanın gelişimi, muallimin yükü, memleketin şartı birlikte düşünülmeden yazılan her model sahada eksik kalır.

Bizim dediğimiz şu: Model güzel, niyet iyi.
Ama sahayı görmeden olmaz.
Yoksa bu iş, ne “koşarken satranç” olur ne de zenginleştirme…
Ancak imkân yokken yön arama olur.

Vesselam….

Sağlıcakla kalın…