HERKES KONUŞUYOR AMA KİM DİNLİYOR?

Yaşadığımız çağ konuşmanın çağından çok, bağırmanın çağına dönüştü. Herkesin bir fikri var, herkesin söyleyecek sözü var ama garip olan şu: Kimse kimseyi gerçekten dinlemiyor. Söz çoğaldıkça anlam azaldı, ses yükseldikçe hakikat geriye çekildi.

Sosyal medyada bir cümle yazmak, bir video çekmek, bir yorum bırakmak artık çok kolay. Zor olan ise durup karşındakini anlamaya çalışmak. Herkes kendi doğrularını mutlak kabul ediyor. Dinlemek; karşı tarafın da haklı olabileceğini kabullenmeyi gerektirir. Belki de bu yüzden dinlemekten kaçıyoruz. Çünkü dinlemek, insanın egosunu terbiye eder.

Sahada yaşayan biri olarak şunu net görüyorum: İnsanlar konuşmak için değil, haklı çıkmak için konuşuyor. Dert anlatmak için değil, karşısındakini susturmak için söz alıyor. Oysa mesele bağırmak değil, anlaşabilmek. Bir köyde, bir mahallede, bir ülkede huzur dediğimiz şey yüksek sesle değil, karşılıklı anlayışla kurulur.

Bugün en çok şikâyet ettiğimiz şeylerden biri de tahammülsüzlük. Farklı bir fikre, farklı bir yaşam tarzına, farklı bir bakış açısına tahammül edemiyoruz. Çünkü dinlemiyoruz. Dinlemediğimiz için de empati kuramıyoruz. Empati olmayınca da toplumsal bağlar zayıflıyor. İnsan insanın yükü oluyor.

Yönetenle yönetilen arasındaki mesafenin açılmasının temelinde de bu var. Vatandaş konuşuyor ama dinlendiğini hissetmiyor. Dinlenmediğini hisseden insan ya içine kapanıyor ya da öfkeleniyor. Öfke ise en kolay yayılan duygu. Bugün sokakta, trafikte, sosyal medyada gördüğümüz sertliğin kaynağı biraz da bu duyulmama hissi.

Oysa çözüm sandığımız kadar karmaşık değil. Dinlemek bir lütuf değil, bir sorumluluktur. Makamı, yaşı, unvanı ne olursa olsun herkes için geçerli. Dinleyen insan çoğalmazsa, konuşan insanın artmasının kimseye faydası yok.

Belki de artık daha az konuşup daha çok dinlememiz gerekiyor. Çünkü gerçek değişim, sözü yükseltenlerden değil, söze kulak verenlerden çıkar. Aksi halde hepimiz konuşuruz ama kimse anlaşılmaz. Ve anlaşılmayan bir toplumda ne huzur olur ne de gelecek.